“ใบหน้าสวยใสแห่งวัยสาว 19 ฝน เปล่งปลั่งผุดผาด ดูตัดกันอย่างสิ้นเชิงกับดวงตาของเธอคู่นั้นที่แสนจะแห้งแล้งเฉยชา ไร้ชีวิตชีวา ไม่ห่างไกลกี่มากน้อยกับแววตาของคนที่กำลังนอนหายใจระทวยอยู่เบื้องหน้าปากประตูแห่งความตาย!! และเป็นใครก็น่าจะดูออกว่า แม้สายตาของเธอ ณ ขณะนั้นจะเหม่อมองปุยเมฆขาวนวลที่พลิ้วลอยอ้อยอิ่งรับแสงแดดยามบ่าย แต่ภายในหัวใจของเธอนั้น สาวสวยนัยน์ตาเศร้าเธอกำลังครุ่นคิดถึง “สิ่งอื่นๆ” ที่คนอื่นๆ ยากจะสัมผัสรับรู้ และดูจะมีเพียงแต่แฟนหนุ่มของเธอเท่านั้นที่พอจะคาดเดาได้ว่า “สิ่งอื่นๆ” ที่หญิงสาวของเขากำลังมองเห็นอยู่ในความคิดนั้น ไม่ใช่สิ่งที่มีตัวตนจับต้องได้ แต่น่าจะเป็น “อะไรสักอย่าง” ที่จะช่วยยืนยันให้เธอเรียกคืนความเชื่อมั่นกลับมาได้สักนิดว่า “ชีวิตของเธอ” ยังมีค่าความหมาย และ “โลกของเธอ” ก็ไม่ได้เลวร้ายถึงขั้นต้องกลั้นลมหายใจให้ตกตายไปเสียให้พ้นๆ !! เป็นเรื่องปกติสำหรับคนเราที่ถ้าผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า พลังใจและความเชื่อมั่นย่อมจะยุบยอบลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเหนื่อยล้าสิ้นหวังจนไม่อยากจะดิ้นรนพยายามอีกต่อไป เหมือนเรื่องราวของหญิงสาวที่ชื่อ “เบ็ตตี้” คนนี้ ซึ่งชีวิตของเธอ จะว่าไปก็ไม่ต่างอะไรเลยสักนิดกับดินแดนแห่งความมืดมิดที่แสงสว่างใดๆ ไม่เคยส่องเข้าไปถึง มันทั้งมืดมนและหม่นเศร้าคล้ายตกอยู่ในภวังค์แห่งคำสาปของปีศาจ เธอพลาดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า พร้อมๆ กับความหดหู่หมองเศร้าที่ค่อยๆ แผ่เงาเกาะกุมหุ้มห่อหนาแน่นขึ้นทุกขณะ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกขมขื่นคับแค้นที่สุมแน่นอยู่ภายในใจจนเกินจะอดกลั้น และในที่สุด…ก็ระเบิดระบายออกมาคล้ายระเบิดเวลาทำลายตัวเอง…